To był początek wiosny. Natura piękniała. Stary traktor kuśtykał po nierównej drodze. W przyczepie dla świń, przyodziana w królewską czerwień, rozsiadła się niczym na tronie miejscowa Jokasta*. Pierwszy raz od kilku lat poczuła się atrakcyjna. Wiatr odnowy rozwiewał jej srebrzyste włosy, gdy rozchylała żylaste uda, rumieniec bezwstydu zakwitł na skwaśniałej twarzy. Triumfowała. Znów miała go tylko dla siebie. Znów chciało jej się żyć.
Kiedy jej ukochany syn przyprowadził do domu obcą młódkę, ożenił się z nią i spłodził potomstwo, pogrążyła się w depresji i żalu. Powoli zanikała. Nie czuła takiego przygnębienia nawet wtedy, gdy w pewny mroźny poranek znalazła męża dyndającego na konarze starego dębu.
Dziś znów triumfowała. Młódce nie podobało się w królestwie macior. Zabrała dzieci i odeszła bezszelestnie. Znów więc miała go tylko dla siebie. Znów chciało jej się żyć. W przyczepie dla świń, przyodziana w królewską czerwień, rozsiadła się niczym na tronie.
Londyn, 2016
* Wikipedia: Kompleks Jokasty – chorobliwe przywiązanie matki do syna o podtekście erotycznym, wyraża się w nadopiekuńczości, a niekiedy prowadzi do zachowań kazirodczych.
Mitycznym prawzorem jest Jokasta, żona Lajosa, która po urodzeniu syna Edypa porzuciła go z woli męża. Edyp zabił Lajosa i poślubił matkę, nie wiedząc, że byli jego rodzicami.