My new video miniature ‘Simone de Beauvoir told me’ will be shown at the BBC Event, 100 Women at BBC Broadcasting House, London, U.K – (Starting TODAY at 6 pm) Simone de Beauvoir told me, 2016, UK, color 1:27 min Produced by Monika K. Adler and Aeon Rose, 2016 Simone de Beauvoir told me, for
Kosmos – Gombrowicz – Żuławski – Witold – Jonathan Genet – Film zamykający fascynującą twórczość reżysera. Udany to film. Intrygujący. Dziwaczny. Zboczony. Ledwo normalny. Nie nudny i nie paskudny. No i cóż, że francuski. Ekspresyjny, płaski wcale. Gigantycznie melancholijny o miłości zwanej potocznie bólem płodzenia dzieł wielorakich. Więcej takiej ‘miłości’ w filmie chcę, Ja. Na
Andrzej Wajda w swoich filmach opowiadał z rozmachem o pięknie i sile życia. Płodny, Silny, Zdecydowany, Charyzmatyczny, Gigantyczna Męska Energia z Wytryskami Élan vital. Najbardziej cenię Wajdę za filmy z lat siedemdziesiątych: The Birch Wood (Brzezina, 1970), Landscape After the Battle (Krajobraz po bitwie, 1970), The Wedding (Wesele, 1973) The Promised Land (Ziemia obiecana, 1974),
Tangarines (2016) – Owoce Wojny. Zaza Urushadze w filmie Tangerines w prosty acz głęboko poetycki sposób przedstawił bezsens wszelkich działań wojennych. Rok 1992. Dwaj estońscy plantatorzy mandarynek Starzec Ivo (Lembit Ulsfak) i jego przyjaciel Margus przygotowują się do zbioru owoców, mimo iż Abchazja, kraina, gdzie leży ich wioska, walczy o odłączenie się od Gruzji. Oczekiwanie
Paraphilia Magazine – from THE AMBIVALENT BODY: ON THE SHORT FILMS OF MONIKA K. ADLER By Robert Smart In Mutability, Adler’s most recent film features Adler as an alluring corpse laid out on an autopsy table while her obsessed former analyst carries out an illicit autopsy on her, attempting desperately to nail down the essence
Paraphilia Magazine – from THE AMBIVALENT BODY: ON THE SHORT FILMS OF MONIKA K. ADLER By Robert Smart Come Back to the Trees may be Adler’s most elusive, evocative and effective film to date. Though still relatively minimal in means it features more dynamic cutting, camera movement and a larger cast than any of her
The Beauty of the Shadow/Review from The Ambivalent Body: On The Short Films Of Monika K. Adler, 2013 written by Rob Smart In Adler’s first film The Beauty of the Shadow, produced in 2011, the influence of Warhol and Madonna are perhaps most evident. Featuring Adler herself as the protagonist (with her narration voiced by
Film był pierwszym medium, które przykuło moją uwagę w tym wcieleniu. Pierwszym i właściwie najważniejszym. Najokazalej przemiawiającym do mnie i najlepiej przyswajalnym. Najdotkliwiej fascynującym. Ludzki los… Historie opowiadające o tym kim jesteśmy, skąd przyszliśmy i dokąd zmierzamy, jakich dokonujemy wyborów i dlaczego. Dzieciństwo spędziłam głównie w kinie, w małomiasteczkowym, komunistycznym kinie ‘Warszawa’ w Gostyninie, zbudowanym
Andrzej Żuławski – był moją ostatnią ‘żyjącą’ – artystyczną inspiracją – pokrewną naturą – bytem po stokroć ekscytującym – zarażającym szałem wizualnym – przeżyciem szamańskim – histerią – ekstazą intelektualną – wyciem do księżyca. Śmierć jak śmierć. Zwykły banał, który jednak staje się koszmarem, kiedy odchodzi ktoś bliski. Dla Żuławskiego, tak jak dla mnie –
Mówią, że niewola przenoszona jest jak życie, drogą płciową. Wyssana z mlekiem matki, systemowa i socjalna, międzynarodowa i ponadczasowa, wgrana programowo na wieki wieków Amen. Z taką niewolą chciała rozprawić się Grace, bohaterka filmu Manderley w reżyserii Larsa von Triera, która opuściwszy miasto ‘dobrych ludzi’ o wdzięcznej nazwie Dogville, na jednej z plantacji bawełny w
