Kosmos – Gombrowicz – Żuławski – Witold – Jonathan Genet – Film zamykający fascynującą twórczość reżysera. Udany to film. Intrygujący. Dziwaczny. Zboczony. Ledwo normalny. Nie nudny i nie paskudny. No i cóż, że francuski. Ekspresyjny, płaski wcale. Gigantycznie melancholijny o miłości zwanej potocznie bólem płodzenia dzieł wielorakich. Więcej takiej ‘miłości’ w filmie chcę, Ja. Na
Film był pierwszym medium, które przykuło moją uwagę w tym wcieleniu. Pierwszym i właściwie najważniejszym. Najokazalej przemiawiającym do mnie i najlepiej przyswajalnym. Najdotkliwiej fascynującym. Ludzki los… Historie opowiadające o tym kim jesteśmy, skąd przyszliśmy i dokąd zmierzamy, jakich dokonujemy wyborów i dlaczego. Dzieciństwo spędziłam głównie w kinie, w małomiasteczkowym, komunistycznym kinie ‘Warszawa’ w Gostyninie, zbudowanym
Andrzej Żuławski – był moją ostatnią ‘żyjącą’ – artystyczną inspiracją – pokrewną naturą – bytem po stokroć ekscytującym – zarażającym szałem wizualnym – przeżyciem szamańskim – histerią – ekstazą intelektualną – wyciem do księżyca. Śmierć jak śmierć. Zwykły banał, który jednak staje się koszmarem, kiedy odchodzi ktoś bliski. Dla Żuławskiego, tak jak dla mnie –
